جنگل‌های هیرکانی یا خزری
جنگل‌های ناحیه رویشی هیرکانی همچون نوار سبزی، حاشیه جنوبی دریای خزر و نیمرخ شمالی رشته کوه البرز را می‌پوشاند. مساحت جنگل‌های این منطقه از آستارا در استان گیلان تا گلیداغی در استان گلستان رگسترش دارد. این منطقه اکولوژیکی به خاطر حاصلخیزی خاک، تغییرات دما و بارندگی‌های متعدد، گونه‌های گیاهی زیادی را در خود جای داده به نحویکه بیش از ۸۰ گونه درختی پهن برگ، ۴ گونه سوزنی برگ و ۵۰ گونه درختچه‌ای تاکنون در آن شناسائی شده که گیلاس وحشی، آزاد، ملج، راش، ممرز، بلوط، افرا، توسکا، بادام کوهی، سرخدار، نمدار، بلندمازو، افرا، شمشاد، سپید پلت، شاه بلوط، زربین، انجیلی، لرک، زبان گنجشک، لیلکی، شب خسب، نارون و . . . . از گونه‌های مهم آن هستند. جنگل‌های این منطقه به صورت نسلی دست‌نخورده و سالم، کمربندی از درختان خزان‌کننده دوران سوم زمین‌شناسی را تشکیل می‌دهند. این جنگل‌ها که از آن به نام‌های جنگل‌های مرطوب و یا خزری یاد می‌شود دارای ارزش‌های زیست‌محیطی و اقتصادی بالایی می‌باشد که در زمره میراث طبیعی جهانی محسوب می گردد.

جنگل‌های ﻧﺎﺣﯿﻪ روﯾﺸﯽ زاﮔﺮس   
ﺟﻨﮕﻞﻫﺎی زاﮔﺮس ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺣﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﯽ ۶ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﻫﮑﺘﺎر ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺶ ﻗﺮار دادن ۱۱ اﺳﺘﺎن ﮐﺸﻮر، ۴۲ درﺻﺪ ﺟﻨﮕﻞ‌ﻫﺎی ﮐﺸﻮر را ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص داده و ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺰاﯾﯽ در ﭼﺮﺧﻪ اﻗﺘﺼﺎد ﮐﺸﻮر دارد. ﺟﻨﮕﻞ‌ﻫﺎی زاﮔﺮس ﺿﻤﻦ ﺑﻬﺒﻮد ﮐﯿﻔﯿﺖ اﻗﻠﯿﻤﯽ، ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮ را در ﺗﺄﻣﯿﻦ آب، ﺗﻌﺪﯾﻞ آب و ﻫﻮا و ﺗﻌﺎدل اﻗﺘﺼﺎدی و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ دارد. اﺳﺘﺎن‌ﻫﺎی ﺗﺤﺖ ﭘﻮﺷﺶ ﺟﻨﮕﻞ‌ﻫﺎی زاﮔﺮس ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از: آذرﺑﺎﯾﺠﺎ‌ن‌ﻏﺮﺑﯽ، ﮐﺮدﺳﺘﺎن، ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎه، اﯾﻼم، ﻟﺮﺳﺘﺎن، ﺧﻮزﺳﺘﺎن، اﺻﻔﻬﺎن، ﭼﻬﺎرﻣﺤﺎل و ﺑﺨﺘﯿﺎری، ﮐﻬﮕﯿﻠﻮﯾﻪ و ﺑﻮﯾﺮاﺣﻤﺪ، ﻓﺎرس و همدان ﻣﯽ‌ﺑﺎﺷﻨﺪ.
اﮔﺮ ﭼﻪ جنگل‌های زاﮔﺮس ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان جنگل‌های ﺑﻠﻮط ﻏﺮب ﻣﻌﺮوف ﻫﺴﺘﻨﺪ. در اﯾﻦ جنگل‌ها ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺮ ۱۸۰ ﮔﻮﻧﻪ درﺧﺘﯽ و درﺧﺘﭽﻪ‌ای ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﺎﯾﺎﻧﮕﺮ ارزش ژﻧﺘﯿﮑﯽ اﯾﻦ ﺟﻨﮕﻞ‌ﻫﺎﺳﺖ. ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻋﻠﻤﯽ اﻧﺠﺎم‌ﺷﺪه ﺑﯿﺶ از ۹۰ درﺻﺪ جنگل‌های اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ دارای ﻓﺮم روﯾﺸﯽ ﺷﺎﺧﻪ زاد و داﻧﻪ و ﺷﺎﺧﻪ زاد اﺳﺖ و آن ﻗﺴﻤﺖ از جنگل‌های زاﮔﺮس ﮐﻪ دارای ﺳﺎﺧﺘﺎر داﻧﻪ‌زاد اﺳﺖ ﻋﻤﻮﻣﺎ ﻣﯿﺎﻧﺴﺎل ﺗﺎ ﮐﻬﻦ ﺳﺎل و در ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺮ ﭘﻮﺳﯿﺪﮔﯽ و ﺑﺎد اﻓﺘﺎدﮔﯽ ﻗﺮار دارﻧﺪ. ﺗﻮده‌ﻫﺎی ﺟﻨﮕﻠﯽ ﺷﺎﺧﻪ زاد ﻫﻢ ﺑﻌﻀﺎً ﮐﻢ ارﺗﻔﺎع، ﭼﻨﮕﺎﻟﯽ ﺷﮑﻞ و ﻓﺎﻗﺪ ﺗﻮان زادآوری و ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺑﺬر ﻻزم ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺴﺎﺣﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ از ﺳﻄﺢ جنگل‌های  روﯾﺸﮕﺎه زاﮔﺮس از اﻧﺒﻮﻫﯽ ﮐﻤﺘﺮ از ۲۵ درﺻﺪ ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ. اﻣﺎ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ اﯾﻦ ﻣﯿﺰان اﻧﺒﻮﻫﯽ ﻧﻘﺶ اﯾﻦ جنگل‌ها در ﺗﻨﻈﯿﻢ آب و ﮐﺎﻫﺶ ﻓﺮﺳﺎﯾﺶ ﺧﺎک ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎر اﺳﺖ. در ﺑﻌﻀﯽ از ﻧﻘﺎط جنگل‌های زاﮔﺮس ﺗﺎج ﺑﺮی و ﻗﻄﻊ ﺳﺮﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮای ﺗﻌﻠﯿﻒ دام اداﻣﻪ دارد و ﭼﺮای ﻣﻔﺮط و ﮐﻨﺘﺮل ﻧﺸﺪه و ﮐﻮﺑﯿﺪﮔﯽ ﺧﺎک ﻣﺎﻧﻊ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﺣﯿﺎت و ﭘﺎﯾﺪاری ﺟﻨﮕﻞ ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺖ. وﺟﻮد زراﻋﺖ دﯾﻢ در اﻏﻠﺐ اراﺿﯽ ﺟﻨﮕﻠﯽ و آﺗﺶ‌ﺳﻮزی ﻋﻤﺪی و ﻏﯿﺮﻋﻤﺪی در جنگل‌های  ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﺮدﯾﺪه ﺗﺎ ﻫﻤﻮاره اﯾﻦ جنگل‌ها ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. در سال‌های اﺧﯿﺮ تغییرات اﻗﻠﯿﻤﯽ، ﺑﺮوز ﺧﺸﮑﺴﺎﻟﯽ ﭘﯿﺎﭘﯽ و ﻫﺠﻮم رﯾﺰﮔﺮدﻫﺎ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺷﯿﻮع و ﻃﻐﯿﺎن آﻓﺎت و ﺑﯿﻤﺎری‌ﻫﺎی ﺟﻨﮕﻠﯽ در ﺳﻄﻮح وﺳﯿﻊ ﻓﺸﺎر ﺑﺮ اﯾﻦ روﯾﺸﮕﺎه ﺟﻨﮕﻠﯽ را ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮاﺑﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ، اﯾﻦ جنگل‌ها که ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً در اﻣﺘﺪاد رﺷﺘﻪ ﮐﻮه زاﮔﺮس ﻗﺮار داﺷﺘﻪ، یک چهارم وﺳﻌﺖ اﯾﺮان را ﭘﻮﺷﺶ ﻣﯽ‌دﻫﺪ و در ﺑﺮﺧﯽ ﺗﻘﺴﯿﻢ‌بندی‌ها اﯾﻦ جنگل‌ها را ﺑﻪ ﺳﻪ دﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽ‌کنند: ۱٫ زاﮔﺮس ﺷﻤﺎﻟﯽ ۲٫ زاﮔﺮس ﻣﯿﺎﻧﯽ ۳٫ زاﮔﺮس ﺟﻨﻮﺑﯽ. ﮔﻮﻧﻪ‌ﻫﺎی اﺻﻠﯽ اﯾﻦ جنگل‌ها ﺷﺎﻣﻞ ﺑﻠﻮط، ﺑﻨﻪ، ﺑﻬﻤﺮاه ﮐﯿﮑﻢ و ﺑﺎدام می‌باشند.

جنگل‌های  ﻧﺎﺣﯿﻪ روﯾﺸﯽ ارﺳﺒﺎران
جنگل‌های  اﯾﻦ ﻧﺎﺣﯿﻪ در ﺗﻘﺴﯿﻤﺎت اوﻟﯿﻪ جنگل‌های اﯾﺮان ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﺎ ﻧﺎﺣﯿﻪ روﯾﺸـﯽ ﻫﯿﺮﮐـﺎﻧﯽ در ردﯾـﻒ ﻫﻤـﯿﻦ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪی ﺷﺪه ﺑﻮد، وﻟﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد دﮐﺘﺮ ﮐﺮﯾﻢ ﺟﻮاﻧﺸﯿﺮ اﺳﺘﺎد ﻓﻘﯿﺪ داﻧﺸﮑﺪه ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻃﺒﯿﻌﯽ داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان ﺑﻨﺎ ﺑﻪ دﻻﯾﻠﯽ از ﺟﻤﻠﻪ اﺧﺘﻼف در ﺗﺮﮐﯿﺐ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﮔﯿﺎﻫﯽ از ﻧﺎﺣﯿﻪ روﯾﺸﯽ ﻫﯿﺮﮐﺎﻧﯽ ﺟﺪا و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺎﺣﯿﻪ ای ﻣﺴـﺘﻘﻞ ﺗﻘﺴـﯿﻢ ﺑﻨـﺪی ﺷـﺪه اﺳﺖ. ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺑﺎرﻧﺪﮔﯽ ﺳﺎﻟﯿﺎﻧﻪ از ۳۰۰-۵۰۰ ﻣﯿﻠﯿﻤﺘﺮ ﻣﺘﻐﯿﺮ ﺑﻮده وﻟﯽ ﺗﻌﺪاد زﯾﺎد روزﻫﺎی ﻣﻪ ﺧﯿـﺰ ﻧﻘـﺶ ﻋﻤـﺪه ای در اﻓـﺰاﯾﺶ ﺣﺠﻢ آب و ﭘﻮﺷﺶ ﮔﯿﺎﻫﯽ داﺷﺘﻪ و ﻣﻮﺟﺐ ﺷﮑﻞ‌ﮔﯿﺮی جنگل‌های  ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺮﻃﻮب ﺷﺪه ﮐﻪ از ﺗﻨﻮع زﯾﺴﺘﯽ زﯾﺎدی ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ، اﮔﺮ ﭼﻪ در اﯾﻦ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی از ﮔﻮﻧﻪ‌ﻫﺎی ﺟﻨﮕﻠﯽ، ﺑﺎ ﻧﺎﺣﯿﻪ روﯾﺸﯽ، ﻫﯿﺮﮐﺎﻧﯽ وﺟﻪ اﺷﺘﺮاک دارد وﻟﯽ ﻓﺎﻗﺪ ﮔﻮﻧﻪ‌ﻫﺎی ﭼـﻮﺑﯽ از ﻗﺒﯿﻞ راش، ﺗﻮﺳﮑﺎ، اﻧﺠﯿﻠﯽ، ﺳﻔﯿﺪ ﭘﻠﺖ و… ﮐﻪ از ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﻬﻢ روﯾﺸﯽ ﻧﺎﺣﯿﻪ ی ﺧﺰری اﺳﺖ، ﺑﻮده اﺳﺖ. جنگل‌های  ﻣﺬﮐﻮر از ﺗﻨﻮع ﮔﻮﻧﻪ‌ﻫﺎی ﮔﯿﺎﻫﯽ ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ. ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺮ ﯾﮑﺼﺪ ﮔﻮﻧﻪ درﺧﺘـﯽ و درﺧﺘﭽـﻪ‌ای در اﯾﻦ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﺮﺧﯽ از ﮔﻮﻧﻪ‌ﻫﺎی آن ﻣﺎﻧﻨﺪ درﺧﺖ ﺑﻠـﻮط ﺳـﻔﯿﺪ و ﺳـﯿﺎه اﻧﺤﺼـﺎری ﺑـﻮده و ﺑـﻮم زاد ﻧﺎﺣﯿـﻪ ارﺳﺒﺎران ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻋﻤﺪه‌ﺗﺮﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ‌ﻫﺎی درﺧﺘﯽ و درﺧﺘﭽﻪ‌ای اﯾﻦ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از: اوری ﯾﺎ ﺳـﯿﺎه ﺑﻠـﻮط، ﺳـﻔﯿﺪ ﺑﻠـﻮط، ﻣﻤـﺮز (اوﻻس)، ﮐﭽﻒ، اﻧﻮاع اﻓﺮا، ﮔﯿﻼس وﺣﺸﯽ، زﺑﺎن ﮔﻨﺠﺸﮏ، ﻣﻠﭻ، ﻧﺎرون، ﺳﺮﺧﺪار، ﺑﺎراﻧﮏ، اﻧﻮع ﺳﺮو ﮐﻮﻫﯽ، ﻓﻨـﺪق، ازﮔﯿـﻞ، ذﻏـﺎل اﺧﺘﻪ و . . ..  ﻋﻤﺪه ﺗﺮﯾﻦ ﺗﯿﭗ‌ﻫﺎی ﮔﻮﻧﻪ‌ﻫﺎی ﺟﻨﮕﻠﯽ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از ﺑﻠﻮط و ﻣﻤﺮز، اﯾﻦ جنگل‌ها از ﺗﺮاﮐﻢ زﯾﺎدی ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ و ﻣﯿﺰان ﺗـﺎج  ﭘﻮﺷﺶ ﺗﻮده‌ﻫﺎی ﺟﻨﮕﻠﯽ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﺪدرﺻﺪ ﻧﯿﺰ ﻣﯽ‌رﺳﺪ. ارﺗﻔﺎع درﺧﺘﺎن در ﺑﺮﺧﯽ ﮔﻮﻧﻪ ﻫـﺎ ۲۰ ﻣﺘـﺮ اﺳـﺖ. ﺑﺮ اﺳـﺎس ﻣﻄﺎﻟﻌـﺎت اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﻣﯿﺰان ﻣﻮﺟﻮدی ﭼﻮب اﯾﻦ جنگل‌ها ﺗﺎ ۱۷ ﻣﺘﺮﻣﮑﻌﺐ در ﻫﮑﺘﺎر را ﻧﺸﺎن ﻣـﯽ‌دﻫـﺪ. اﯾـﻦ ﻧﺎﺣﯿـﻪ از ﻧﻈـﺮ ﺗﻨـﻮع زﯾﺴـﺘﯽ ﺟﺎﻧﻮری ﻧﯿﺰ ﻏﻨﯽ ﺑﻮده و در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﻧﯿﺰ دارای ﮔﻮﻧﻪ اﻧﺤﺼﺎری ﺳﯿﺎه ﺧـﺮوس ﻣـﯽ ﺑﺎﺷـﺪ، جنگل‌های ارﺳـﺒﺎران ﺟـﺰء ﯾﮑـﯽ از ۹ ذﺧﯿﺮه‌ﮔﺎه ﺑﯿﻮﺳﻔﺮ (ﺟﻬﺎﻧﯽ) در ﮐﺸﻮر اﺳﺖ.

جنگل‌های  ﻧﺎﺣﯿﻪ روﯾﺸﯽ اﯾﺮاﻧﯽ ﺗﻮراﻧﯽ 
جنگل‌های ﻧﺎﺣﯿﻪ روﯾﺸﯽ اﯾﺮان ﺗﻮراﻧﯽ در ۱۴ اﺳﺘﺎن ﮐﺸﻮر ﭘﺮاﮐﻨﺪه اﺳﺖ. اﯾﻦ استان‌ها اﮐﺜﺮاً در ﻣﻨـﺎﻃﻖ ﻣﺮﮐـﺰی و ﺷـﺮق ﮐﺸﻮر ﻗﺮار دارﻧﺪ و جنگل‌های اﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ اﮐﺜﺮاً در ﮔﺬﺷﺘﻪ در اﺛﺮ اﺳﺘﻔﺎده بی‌رویه ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺨﺮوﺑﻪ ﺷﺪه‌اﻧﺪ. ﺑﻄـﻮری ﮐـﻪ ﺑـﯿﺶ از ۸۴ درﺻﺪ اﯾﻦ جنگل‌ها از اﻧﺒﻮﻫﯽ ﮐﻤﺘﺮ از ۲۵ درﺻﺪ ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ و جنگل‌های  ﻧﺴﺒﺘﺎً اﻧﺒﻮه آﻧﻬﺎ ﮐﻤﺘﺮ از ۲ درﺻﺪ ﮐﻞ ﺳﻄﺢ را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺗﻮان اﮐﻮﻟﻮژﯾﮏ در اﯾﻦ ﺟﻨﮕﻞ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻻﯾﻞ ﺗﻐﯿﯿﺮات اﻗﻠﯿﻤﯽ و ﻫﻢ ﻓﺮﺳﺎﯾﺶ ﺷﺪﯾﺪ ﺧﺎک ﺑـﻪ ﮐﻤﺘـﺮ از ۲۵ درﺻـﺪ ﮐﺎﻫﺶ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﺮﺧﯽ از ﮔﻮﻧﻪ‌ﻫﺎی ﻣﻬﻢ ﺟﻨﮕﻠﯽ در اﯾﻦ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از ﺑﻨﻪ، ﺑﺎدام، ارس (ﺳﺮو ﮐﻮﻫﯽ) ، ﺗـﺎغ و  …. همچنین در ۱۴ اﺳـﺘﺎن ﮐﺸـﻮر ﮐـﻪ ﻋﻤﺪﺗﺎً در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺮﮐﺰی و ﺷﺮق ﮐﺸﻮر ﻗﺮار دارﻧﺪ و اﻧﺒﻮﻫﯽ آن ﮐﻤﺘﺮ از ۲۵ درﺻﺪ اﺳﺖ، ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻓﯿﺘﻮﺳﻮﺳـﯿﻮﻟﻮژی در اﯾﻦ جنگل‌ها، ﺟﻮاﻣﻊ جنگل‌های اﺳﺘﭙﯽ ارس و اﺳﺘﭙﯽ ﺑﻨﻪ – ﺑﺎدام روﯾﺶ دارد.

جنگل‌های ﻧﺎﺣﯿﻪ روﯾﺸﯽ ﺧﻠﯿﺞ ﻋﻤﺎﻧﯽ (ﺟﻨﻮب)
اﯾﻦ جنگل‌ها، ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪ‌ﻫﺎی اﺻﻠﯽ ﮐﻬﻮر، اﻧﻮاع آﮐﺎﺳﯿﺎ و . . .، از ﻗﺼﺮﺷﯿﺮﯾﻦ در ﻏﺮب ﮐﺸﻮر ﺷﺮوع ﺷﺪه، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب از استان‌های ﺧﻮزﺳﺘﺎن، ﻫﺮﻣﺰﮔﺎن و ﺑﻮﺷﻬﺮ ﻋﺒﻮر ﮐﺮده ﺑﻪ ﻣﺮز ﭘﺎﮐﺴﺘﺎن ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽ‌ﺷـﻮد. این ناحیه دو ﻗﻠﻤـﺮو ﺧﻠﯿﺠـﯽ و ﻗﻠﻤـﺮو ﻋﻤـﺎﻧﯽ دارد؛ ﻗﻠﻤـﺮو ﺧﻠﯿﺠﯽ ﺳﻤﺖ اﺳﺘﺎن ﺑﻮﺷﻬﺮ و ﮔﻮﻧﻪ‌ﻫﺎی ﺷﺎﺧﺺ آن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻨﺎر اﺳﺖ و ﻗﻠﻤﺮو ﻋﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎ درﺟﻪ ﺣﺮارت ﺑﺎﻻﺗﺮ و ﺑﺎرﻧـﺪﮔﯽ ﮐﻤﺘـﺮ از ﺣﯿﺚ ﭘﻮﺷﺶ ﮔﯿﺎﻫﯽ ﻏﻨﯽ‌ﺗﺮ از ﺧﻠﯿﺠﯽ و ﻋﻤﺪﺗﺎً ﮐﻬﻮر اﯾﺮاﻧﯽ اﻧﻮاع آﮐﺎﺳﯿﺎ وﺣﺸﯽ و در ﻗﺴﻤﺖ ﺷﺮﻗﯽ اﯾـﻦ ﻗﻠﻤـﺮو ﻧﺨـﻞ ﭘﺎﮐﻮﺗـﺎه (داز) را ﺷﺎﻫﺪ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ جنگل‌ها را جنگل‌های ﺷﺒﻪ ﺳﺎوان ﻫﻢ ﻣﯽ‌ﻧﺎﻣﻨﺪ.
همچنین در ﺑﺨﺸﯽ از اﯾﻦ ﻧﺎﺣﯿﻪ، جنگل‌های ﻣﺎﻧﺪاﺑﯽ (ﻣﺎﻧﮕﺮو) وﺟﻮد دارد ﮐﻪ از ﺑﻨﺪر ﻋﺴـﻠﻮﯾﻪ ﺗﺎ ﮔﻮاﺗﺮ اﻧﺘﺸﺎر دارند. ﮔﻮﻧﻪ‌ﻫﺎی ﺷﺎﺧﺺ این جنگل‌ها ﺣﺮا و ﭼﻨﺪل ﻣﯽ‌ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ جنگل‌ها در ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿـﺮات ﻓﺼـﻠﯽ درﺟـﻪ ﺣـﺮارت از ده درﺟـﻪ ﺑـﺎﻻﺗﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺣﺪاﻗﻞ ﺳﺮدﺗﺮﯾﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل ﺑﯿﺶ از ده درﺟﻪ ﺳﺎﻧﺘﯿﮕﺮاد ﻣﯽ‌ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ رﺷﺪ و ﺗﻮﺳﻌﻪ را دارند.